از کامران تا مرتضی خود را همه جا «کامران آوینی» معرفی می کرد.

ریش پرفسوری و سیبیل نیچه ای میگذاشت و کتاب «انسان موجود تک ساحتی» هربوت مارکوزه را [بـی آنکہ خوانده باشد] طوری دست میگرفت که دیگران جلد آن را ببینند … ‌ اما وقتی کامران با امام خمینی (رحمةالله علیہ) و اندیشه های امام آشنا شد، از این رو به آن رو شد.

روزها را روزه میگرفت و بدون وضو بر سر کارهایش حضور پیدا نمیکرد . نامش را گذاشت “سید مرتضی آوینی". او را در حقیقت خیلی ها بعد از شهادتش شناختند وقتی که رهبر انقلاب به او عنوان "سید شهدای اهل قلم" دادند . نظر رهبر انقلاب درباره ی شهید آوینی : «یکی از مدیران دستگاه‌های‌ فرهنگی درباره‌ی‌ یک نفر از همین چهره‌های‌ معروف فرهنگی‌ خوب - که  امروز جزو شهدای‌ عالی  مقام ماست و من خیلی به او علاقه داشتم و همیشه به دستگاههای‌ مختلف فرهنگی توصیه میکردم که از وجودش استفاده کنید- چند عکس به من نشان داد که مربوط به قبل از انقلاب او بود آن آقا به من گفت : بفرما ! این همان کسی است که شما این طور از او تعریف میکنید ! من عکسها را که نگاه کردم گفتم ارادتم به این شخص بیشتر شد چون او در این محیط بوده و حالا این گونه شده است ؛ حتماً باید از ایشان استفاده کنید !»

بیانات مقام معظم رهبری در دیدار مسئولان سازمان صدا وسیما- ۸۱/۱۱/۱۵