حضرت محمد(ص) فرمود:«نور دخترم فاطمه(س) از نور خداست، و دخترم فاطمه(س) برتر از آسمان‌ها و زمین است.»(1)

به گزارش روابط عمومی معاونت دانشجویی- امام حسن عسگری(ع) از پدران‌شان نقل کرده که پیامبر اکرم(ص) فرمود:«آدم و حوا در بهشت افتخار می‌کردند که خداوند کسی بهتر و زیباتر از آن‌ها خلق نفرموده است.»

خدا به جبراییل وحی کرد که «بنده‌ی مرا به بهشت بیاور!»

ناگهان آدم و حوا، بانویی را مشاهده نمودند که بر یکی از فرش‌های بهشتی نشسته، بر سرش تاجی از نور و در دو گوشش، گوشواره‌هایی از نور بود، و بهشت از نور زیبایی روی وی می‌درخشید.

آدم گفت: «جبراییل، این بانو کیست که بهشت از زیبایی رویش درخشان شده؟»

جبراییل پاسخ داد: «او فاطمه(س) است؛ دختر محمد(ص)، پیامبری از فرزندان تو در آخر زمان.»

- «این تاج بر سر او، چیست؟»

: «این شوهر وی علی بن ابی‌طالب است.»

- «دو گوشواره‌ی در گوش او چیست؟»

: «دو فرزندش حسن و حسین هستند.» (2)

پیامبر اسلام (ص) فرمود:«خداوند تبارک و تعالی من و اهل بیتم را هفت هزارسال قبل از خلقت آدم از یک نور آفرید. آن‌گاه ما را از صلب آدم به اصلاب و ارحام طاهر و مطهر منتقل کرد. ما موجوداتی نورانی در زیر عرش خدا بودیم که او را تسبیح و تقدیس می‌کردیم. ما پنج تن كشتى نجاتيم، هر كس با ما باشد، نجات يابد، و هر كس كه از ما روگردان شود، هلاك گردد. پس هر كس حاجتى از خدا مى‏‌خواهد به وسيله‌ی ما اهل ‏بيت(ع) از حضرت حق تبارك و تعالى مسألت نمايد.» حقيقت آن است كه پنج تن مقدّس رمز خلقت‌اند. (3)

 خداوند در حدیث قدسی لولاک به پيامبر(ص) مى ‏فرمايد:«اى احمد(ص)! اگر تو نبودى آسمان و زمين نمى‏‌آفريدم و اگر على(ع) نبود تو را نمى‌ آفريدم و اگر فاطمه(س) نبود، شما دو را نفر نمى‌آفریدم. » (4)

به‌درستی که حضرت فاطمه(س) در مرحله‌ی اول خلقت، هم‌جنس حوریان از خاک نورانی بهشت است، آن هم از نور خود حضرت حق تعالی، پیش از آفرینش حضرت آدم(ع). حضرت محمد(ص) فرمودند:«فاطمه(س) حوریه‌ای‌ست که به صورت انسان خلق شده. من هر گاه مشتاق بوی بهشت می‌شوم، دخترم فاطمه(س) را می‌بویم.» (5)

هم‌چنین فرمود:«بوی پیامبران بوی به، و بوی حورالعین بوی یاس، و بوی فرشتگان بوی گل سرخ است؛ اما بوی دخترم فاطمه(س) بوی به و یاس و گل سرخ روی هم است.» (6)

ابوجهل عموی پیامبر(ص) به کلماتی هم‌چون ابتر (مقطوع نسل) مدام باعث ناراحتی پیامبر(ص) می‌شد که سوره‌ی کوثر نازل شد.

به نام خداوند رحمتگر مهربان

«ما تو را [چشمه‌ی] كوثر داديم (1) پس براى پروردگارت نمازگزار و قربانى كن (2) دشمنت‏ خود بى‌تبار خواهد بود» (3)

آری بر اساس حکمت الاهی، تولّد دختری که تکمیل‌کننده‌ی موضوع نبوّت و پایه‌گذار مسأله‌ی امامت است، به مقدماتی نیاز دارد.

ناگهان جبراییل در صورت عظیمش بر او فرود آمد؛ بال‌هایش را از مشرق تا مغرب گسترانید. پس ندا داد: «اى محمد(ص)! خداوند به تو سلام مى‌‏فرستد و مى ‌فرمايد: چهل شبانه‌روز از خديجه كناره‏ بگیر! و به عبادت و تهجد مشغول باش!»

پيامبر(ص) در اجابت فرمان خداوند چهل شبانه‌‏روز به خانه‌ نزد خديجه نرفت، و عمار را نزد همسر گرامى خويش فرستاد، تا به او بگويد: «اى خديجه(س)! گمان مَبَرى كه كناره ‌گيرى من از تو به‌سبب بى‌‏اعتنايى به توست؛ يا تو را رها كرده‌‏ام؛ بل‌كه اين امر، امتثال فرمان پروردگارم است؛ و تو اى خديجه(س)، موضوع را جز به خير و نيكى حمل منما! كه خداوند متعال هر روز بارها به وجود تو بر فرشتگان افتخار مى‏‌كند.»

گفتنی‌ست که حضرت خدیجه(س) نیز در همین ایام به دستور خدا در خانه ماند.

پس از چهل روز، روزه‏‌داری و نماز و عبادت شبانه، جبرایيل‏(ع) نازل شد و بشارت تحفه‌ی خداوند را به رسولش ابلاغ نمود، و ميكایيل(ع) با طبقى در دست، به آن حضرت گفت: «اى محمد(ص)! پروردگارت امر مى‏‌فرمايد كه امشب را از غذاى موجود در اين طبق افطار كنى.»

پس از آن، پيامبر(ص) از اداى نماز مستحب آن شب منع مى‌‏شود. برمى‌‏خيزد تا به خانه بازگردد؛ زيرا خداوند به ذات خود سوگند خورد كه آن شب از صلب پيامبر(ص) فرزندى پاك و پاكيزه به وجود آورد. (7)

در آن جامعه‌ی جاهلی و دیدگاهی که درمورد دختر داشتند، که دختران را زنده به گور می‌کردند، نسل برترین انسان جهان هستی از دخترش ادامه یافت و خلیفه‌های الاهی از دامن او پرورده شدند و زمینه‌یسعادت انسانی را فراهم آوردند.

هنگامی که حضرت خدیجه(س)، با پیامبر(ص) که یتیم و فقیر بود، ازدواج کرد، زنان مکّه از او دوری می‌کردند؛ به دیدارش نمی‌رفتند و به او سلام هم نمی‌دادند. از این رو، حضرت خدیجه(س) احساس تنهایی می‌کرد.

پیامبر(ص) فرمود: «جبراییل به من خبر داد که آن جنین دختر است و نسلی پاک و مطهّر دارد و خداوند متعال نسل مرا از ذریه‌یاو قرار خواهد داد و از نسل او امامانی خواهند آمد که پس از من و بعد از اتمام وحی، خلیفه‌های الاهی روی زمین خواهند بود.»

هنگامی که وضع حمل حضرت خدیجه(س) نزدیک شد به زنان قریش و بنی هاشم پیغام کمک فرستاد، آن‌ها با کینه‌ای که از ازدواج ایشان با پیامبر(ص) به دل داشتند، از کمک به او سر باز زدند و به یاری او نیامدند. پس خدایی که مقدّمات تولّد اطمه الزهرا را آماده کرده بود، رسولان خود را به یاری فرستاد. چهار زن بلندقامت و نورانی بر او وارد شدند. حضرت خدیجه(س) چون آن‌ها را دید، ترسید. یکی از آنان گفت: «ای خدیجه(س)! ناراحت مباش! چرا که ما را پروردگارت به سوی تو فرستاده است. ما خواهران تو هستیم؛ من ساره هستم و ایشان آسیه، رفیق تو در بهشت. این مریم، دختر عمران و ایشان صفورا، دختر شعیب است.

چهار زن برتر جهان، همراه حضرت خدیجه(س) از برای چنین امر مهمّی مأمور شدند و کمر به خدمت چنین وجودی بستند.

پس هنگامی که حضرت فاطمه(س) پا به جهان نهاد، نوری عظیم از ایشان بلند شد؛ تا این که این نور به تمام خانه‌های مکّه رسید و در شرق و غرب زمین، جایی از این نور خالی نماند.

پس از ولادت حضرت، زنی که دربرابر حضرت خدیجه(س) بود، آن نوزاد را گرفت. اندکی از آب کوثر را به او نوشانید و در آب کوثر شست‌وشو داد و با دو پارچه‌ی سفید رنگ که از شیر، سفید‌تر و از مشک و از عنبر خوش‌بوتر بودند، یکی را بر بدن نوزاد و دیگری را بر سر او بست.

این نوزاد همان کوثر، خیر فراوان است که خداوند وعده‌اش را به پیامبر(ص) داده بود: «ما به تو کوثر عطا می‌کنیم.»

 

امام باقر(ع) فرموده‌است که هنگامی که فاطمه(س) ولادت يافت، خدا به يكى از فرشتگان دستور داد كه واژه‌ی فاطمه(س) را بر زبان حضرت محمد(ص) جارى سازد؛ آن‌گاه خدا به او پيام داد: من دانش و معنويت را جانشين غذاى مادّى براى تو ساختم. پس از این نقل قول، امام باقر(ع) فرمود: «به خدا سوگند كه آفريدگارش او را از علم و دانش سرشار ساخت.» (8)

حضرت زهرا(س) فرموده‌است: «من از همان فروغ محمّدى هستم، و رخ‌دادهاى گذشته و حال و آينده و آن‌چه تا روز رستاخيز رخ خواهد داد، مى ‌دانم.» (9)

و امام عسكرى(ع) فرمود: «ما حجّت‌ها و برگزيدگان خدا بر آفريدگانش هستیم، و فاطمه(س)، حجّت راستين و پُرشكوه خدا بر ماست.» (10)

انتهای پیام

کدخبرنگار: 110217

نویسنده: زهرا ابراهیم‌پور

 

منابع:

1. بحار الانوار، ج ۱۵: ۱۰
2. بحار الانوار، ج 25: 5، حدیث 8- المختص، ص 131و 132. مراجعه شود به: جایگاه اهل بیت(ع) پیش از خلقت.
3. بحار الانوار، ج 36:  301، حدیث 140- ارشاد القلوب به نقل از كتاب «مجمع النّورين» فاضل مرندى و «ضياء العالمين» علّامه نباطى فتونى
4. عوالم فاطمه الزّهراء(س)
5. التوحید، شیخ صدوق: 117
6. بحارالانوار، ج 66:  177
7. حضرت زهرا(س)، تألیف حضرت آيت الله العظمى روحانى (دام ظله): 62
8. بحارالانوار، ج 43:  13
9. اين روايت را مرحوم صدوق در كتاب‏‌هاى خويش نظير «عيون و علل الشّرايع» و «معانى الْأخبار» آورده است
10. تفسير أطيب البيان، ج 13:  236