در ابتدای جلسه بخشی از کتاب "کمی بی‌شعور باشیم" توسط یکی از دانشجویان قرائت و پیرامون نقاط قوت و ضعف کتاب بررسی گردید.

پس از آن دکتر پروانی بیان داشت: کتابهایی از این دست بلند فکر کردن‌های خودمان است. در حقیقت آنچه فکر می‌کنیم می‌نویسیم وقتی رمان هم می‌نویسیم همینطور است، یعنی ما تصویری در ذهنمان می‌سازیم شروع می‌کنیم این داستانها را با المانهایی که به آن اضافه می‌کنیم و شخصیت‌پردازی می‌کنیم.

وی تاکید کرد: لحن کتاب لحنی شبیه به شکسته و محاوره است برای قرابت بیشتر خوانندگان با کتاب است.

یکی دیگر از حضار اینگونه بیان داشت که این کتاب را به صورت یک دفترچه خاطرات دیدم خاطراتی که مثبت نیستند خاطراتی که درد دارند وقتی داشتم کتاب را می‌خواندم حس منقطع بودن تکه‌تکه‌های کتاب بود و برای فهم این کتاب به نظرم باید تجربه‌ای باشد، که این خاطرات بتواند خاطرات خودمان را تداعی کند باید خاطره‌ای داشته باشیم تا وقتی داریم خاطره‌ای را می‌خوانیم خاطره خودمان برایمان تداعی شود آن وقت است که بتوانیم یک بار معنایی از کتاب را اقتباس کنیم.

همچنین در ادامه مطرح شد: این اثر براساس روابط انسانی نوشته شده و مسائل روابط انسانی را مطرح کرده خیلی ساده و روان و گویا نوشته شده، اما این روابط چه بین خانواده، چه محل کار، چه دوست باشد باید خودمان را در نظر بگیریم، روابط باید دوطرفه باشد. نردبان، کلید و سوئیچ نباشیم که هر زمان نیاز بود استفاده شویم و بعد کنار گذاشته شویم.

در پایان دکترپروانی اظهار داشت: شاید در این کتاب من می خواستم آن چیزی که دوست دارم باشم یعنی فکر می‌کنم که شاید برای زندگی در شرایط خودیابی باید اینگونه باشد.

لازم به ذکر است نقدی بر پادکست "به وقت زمستان" اثر اسماعیل باستانی از دیگر برنامه های این جلسه بود.