به گزارش مفدا بهشتی- ام ابیهای پدر، بی جهت نبود که رسول ختمی مرتبت شما را مادر پدر خواند چون حضرت دوست به او فرمود: «ای احمد اگر تو نبودی افلاک را خلق نمی‌کردم و اگر علی نبود تو را خلق نمی‌کردم و اگر فاطمه نبود شما دو نفر را خلق نمی‌کردم.» پس شما ریشه خلقت نبوت هستی آنجا که حضرت می‏فرماید: «من درخت، فاطمه ریشه آن، علی لقاح آن و حسن و حسین میوه‏ی آن هستند.» پس آشکار می‏گردد که خلقت پیامبر، علی، حسن و حسین(ع) در عالم انوار بسته به خلقت شما یگانه بانوی حضرت زهرا(س) بوده است.۲

رسول خدا(ص) فرمودند: «هنگامی که خدای تعالی حضرت آدم ابوالبشر را آفرید و از روح خود در او بدمید، آدم(ع) به جانب راست عرش نظر افکند، آنجا پنج شبح غرقه در نور به حال سجده و رکوع مشاهده کرد، عرض کرد: خدایا قبل از آفریدن من، کسی را از خاک خلق کرده‏ای؟ خطاب آمد: نه، نیافریده‏ام. عرض کرد: پس این پنج شبح که آنها را در هیئت و صورت همانند خود می‏بینم چه کسانی هستند؟ خدای تعالی فرمود: این پنج تن از نسل تو هستند، اگر آنها نبودند، ترا نمی‏آفریدم، نامهای آنان را از اسامی خود مشتق کرده‏ام (و من خود آنان را نامگذاری کرده‏ام)، منم محمود و این محمد است، منم عالی و این علی است، منم فاطر و این فاطمه است، منم احسان و این حسن است، و منم محسن و این حسین است. اگر این پنج تن نبودند، نه بهشت و دوزخ را می‏آفریدم و نه عرش و کرسی را، نه آسمان و زمین را خلق می‏کردم و نه فرشتگان و انس و جن را، به عزتم سوگند، هر بشری اگر به مقدار ذره‏ی بسیار کوچکی کینه و دشمنی هر یک از آنان را در دل داشته باشد، او را در آتش دوزخ می‏افکنم... یا آدم، این پنج تن، برگزیدگان من هستند و نجات و هلاک هرکس وابسته به حب و بغضی است که نسبت به آنان دارد. یا آدم، هر وقت از من حاجتی می‏خواهی، به آنان توسل کن و امام صادق(ع) فرمود: «پس وقتی که آن انوار را آفرید، اینها را در میثاق قرار داد، پس در طرف راست عرش جا گرفتند و خدا فرشتگان را از نور آفرید پس وقتی که فرشتگان به این انوار نظر کردند، امر و شأن اینها را بزرگ شمردند و تسبیح را (از آنها) فراگرفتند و آن هنگام که آدم(ع) را آفرید آدم به سوی این انوار از طرف راست عرش با دقت نظر نموده عرض کرد: ای صاحب اختیار من! آنان کیستند؟ خدای متعال در پاسخ فرمود: «ای آدم! آنها برگزیدگان من و خواص من هستند، اینها را از نور عظمت و بزرگی‏ام آفریده‏ام و از اسم های خودم اسمی را برای اینها برگرفتم.» پس عرض کرد: «ای پروردگارم! به حقی که تو بر اینها داری اسم های اینها را به من بیاموز.» پس خدای متعال فرمود: «ای آدم! این اسم ها نزد تو امانت باشد (که) سرّ و رازی از راز من است. غیر تو نباید بر آن آگاه شود جز به اذن من.» عرض کرد: «پروردگارم قبول کردم.» خداوند پس از گرفتن این پیمان، اسم های آنها را به آدم(ع) تعلیم داد.

«خداوند به فرشتگان گفت: مرا از نام های ایشان خبر دهید، اگر [در ادعای سزاوار بودنتان به جانشینی] راستگویید.۳۱ گفتند: تو از هر عیب و نقصی منزّهی، ما را دانشی جز آنچه خودت به ما آموخته ای نیست، یقیناً تویی که بسیار دانا و حکیمی.۳۲»

آنگاه خداوند فرمود: «ای آدم! فرشتگان را به اسم های آن انوار خبر ده.»

پس هنگامی که نام هایشان را به فرشتگان خبر داد [خدا] فرمود: «آیا به شما نگفتم که من یقیناً نهان آسمان ها و زمین را می دانم و به آنچه شما آشکار می کنید و به آنچه پنهان می دارید، دانایم۳۳.»بقره

پس وقتی که آنها را به اسماء خبر داد، فرشتگان دانستند که این مطلب (در نزد آدم) به امانت گذاشته شده و آدم به سبب آگاهی از آن، فضیلت و برتری یافته است. سپس امر به سجده‏ی آدم(ع) شدند؛ زیرا که سجده‏ی ملائکه، فضیلتی برای آدم و عبادت برای خدای متعال بود.

و زمانیکه حضرت آدم و حوا از میوه ممنوعه تناول کردند و از بهشت رانده شدند گفتند: «پروردگارا! ما بر خود ستم ورزیدیم، و اگر ما را نیامرزی و به ما رحم نکنی مسلماً از زیانکاران خواهیم بود.»۲۳اعراف

«پس آدم کلماتی را] مانند کلمه استغفار و توسّل به اهل بیت(ع) که مایه توبه و بازگشت بود] از سوی پروردگارش دریافت کرد و [پروردگار [توبه اش را پذیرفت؛ زیرا او بسیار توبه پذیر و مهربان است.»۳۷بقره حقیقت آنست که پنج تن مقدّس رمز خلقتند.

ابن‏ مسعود نقل می‏کند که: «(دیدم علی(ع) را که مشغول نماز است و در رکوع و سجودش می‏گوید: پروردگارا، به حق بنده‏ی مقربت محمد(ص) خطاکاران از شیعیان مرا ببخش.) از نزد او خارج شدم و به محضر رسول خدا(ص) شرفیاب شدم. ایشان را در حال نماز یافتم. دیدم که رسول خدا(ص) در نماز خود می‏گوید: (خداوندا، خطاکاران از امت مرا، بحق علی(ع) بنده‏ی مقربت ببخش.) از آنچه دیده بودم، در من وحشت و تردید بزرگی ایجاد شد. وقتی نماز رسول خدا(ص) به پایان رسید، خطاب به من فرمودند: (ای پسر مسعود، آیا کافر شدی بعد از آنکه ایمان آورده بودی؟) عرض کردم، ابداً چنین نیست یا رسول‏اللّه، بلکه دیدم علی(ع) را که خداوند را به حق شما طلب می‏کرد و شما را دیدم که خدا را به حق علی(ع) می‏خواندید. پس تردید کردم که کدامیک از شما نزد خدای عزوجل برترید پیامبر(ص) فرمودند: (ای پسر مسعود، بنشین.) پس من در مقابل، رسول خدا(ص) نشستم آن حضرت فرمودند: (خداوند من و علی(ع) را از نور عظمت و بزرگی خود خلق کرد: هزار سال قبل از آنکه سایر خلائق را بیافریند. زمانی که هیچ تسبیح و تقدیسی وجود نداشت از نور من آسمانها و زمین را آفرید به خدای تبارک و تعالی قسم که من از آسمانها و زمین برترم و چون نور علی(ع) را منتشر ساخت عرش و کرسی از نور او خلق گردید؛ به پروردگار قسم که علی(ع) از عرش و کرسی افضل است سپس نور حسن(ع) را باز کرد و لوح و قلم از نور حسن(ع) به وجود آمد و به خدا قسم که حسن(ع) از لوح و قلم نیز برتر است و چون هستی را از نور حسین(ع) معطر کرد، بهشت و حوریان زیباروی از نور او پدیدار گشتند؛ واللّه حسین از حورالعین برتر است سپس همه‏ی هستی از شرق تا به غرب تاریک ماند. ملائکه بر پروردگار از آن همه تاریکی و ظلمت شکایت کردند و خواستند که پروردگار تاریکی را از ایشان برطرف کند. پروردگار در اجابت خواسته‏ی آنان کلمه‏ای فرمود، از آن کلمه روحی خلق گردید، سپس کلمه‏ای دیگر فرمود و از آن کلمه نوری خلق شد پس آن نور را به آن روح اضافه کرد و آن را در بلندترین مکان عرش قرار داد. همه‏ی عالم از شرق تا به غرب نورانی شد. آن روح آمیخته به نور خلق شده از لطف پروردگار کسی نیست، جز فاطمه زهرا(س) و به همین دلیل او را زهرا(نورانی) نامیدند زیرا نورش آسمانها را روشن ساخت. ای پسر مسعود، چون روز قیامت فرارسد، پروردگار به من و علی(ع) می‏فرماید: هرکس را که می‏خواهید به بهشت داخل کنید و به جهنم بفرستید هرکس را که می‏خواهید و این قول پروردگار در قرآن مجید است که هر کافر متکبر لجوج را به جهنم افکنید پس کافر کسی است که از نبوت من سرپیچی کند و عنید کسی است که از ولایت علی بن ابی‏طالب(ع) و عترتش و محبت کردن به شیعیان و دوستانش سر باززند این بود که خداوند روح و نور فاطمه(س) را آفرید و مشرق و مغرب آفرینش روشن شد.)»۳

انشاالله حضرت دوست به ظهور فرزندش مهدی(ع) جهان ظلمانی ما را روشن کند.

میلاد فروغ تابناک ایزد، حضرت نوراء اطهر(س) مبارک باد.

پی نوشت ها:

*) مستدرک سفینةالبحار، ج ۳: ص ۳۳۴

۱) مستنبط: القطره ج۱، ص۱۶۴

۲) ذهبی، میزان الاعتدال، ج۱، ص۲۳۴

۳) بحارالانوار، ج ۴۰، ص۴۳

انتهای پیام

کد خبرنگار: ۱۱۰۲۱۷