در اوایل قرن هشتم، ۷۲۷ هجری قمری، خواجه شمس‌ الدّینْ محمّد بن بهاءالدّینْ محمّدْ حافظ شیرازی متخلص بـه "حافظ" و مشهور بـه "لسان الغیب" از بزرگ ترین شاعران غزل سرای ایران و جهان، در شیراز دیده بـه جهان گشود.

نام پدر وی، بهاالدین و مادرش اهل کازرون بوده است. در خانواده ای از نظر مالی در حد متوسط جامعه ی زمان خویش متولد شده است. در نوجوانی قرآن را به چهارده روایت آن از بر کرده از این رو به حافظ ملقب شد.

دیوان حافظ کـه مشتمل بر حدود ۵۰۰ غزل، چند قصیده، دو مثنوی، چندین قطعه و تعدادی رباعی اسـت، تا کنون بیش از چهارصد بار بـه اشکال و شیوه های گوناگون، بـه زبان پارسی و دیگر زبان های جهان بـه چاپ رسیده اسـت.

شاید تعداد نسخه های خطّی ساده یا تذهیب شده آن در کتابخانه های ایران، افغانستان، هند، پاکستان، ترکیه و حتی کشور هـای غربی از هر دیوان پارسی دیگری بیشتر باشد.

حافظ را چیره دست ترین غزل سرای زبان پارسی دانسته اند موضوع غزل وصف معشوق، می و مغازله اسـت و غزل سرایی را باید هنری دانست ادبی، کـه درخور سرود و غنا و ترانه پردازی اسـت. حافظ غزل عارفانه مولانا و غزل عاشقانه سعدی را پیوند زده اسـت.

                                                           هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق                         ثبت است بر جریده عالم دوام ما